Stratumseind, de thuisbasis van PSV-supporters, lokale boeren… en nog meer lokale boeren. Eveneens een plek waar petjes en ‘nektabbas’ gemeengoed zijn en waar heeren in pak hoogst merkwaardig worden bevonden. Nu wil het feit dat er op 1 september 2018 zich een groep heeren door de smalle straten van het Eindhovense schreed. De langste dag lag alweer enkele maanden achter hen en de zon had zich reeds tot achter de aardbol laten afzakken. Het was donker en de alcohol die door hun bloed stroomde maakte dat alles rond hen heen als in een roes voorbij ging. Weinigen van hen hadden dan ook door dat de groep heren door de inheemse bevolking naarstig werd geobserveerd. De inboorlingen waren nieuwsgierig naar deze uitheemse club, wie waren zij en wat kwamen zij hier doen? In de hoop dat er zou worden gereageerd op hun lokroepen namen de alfamannetjes het voortouw, kreten als “hee rijke tattas”, “tattas” en “ESC?” kwamen uit hun monden. De teleurstelling was echter groot toen bleek dat de groep heren hier niet op reageerde. Nadat de lokale pinautomaat tot aan de laatste flap was leeggetrokken vertrok de groep naar een plek waar de inboorlingen enkel van konden dromen, de speciaal voor deze gelegenheid verbouwde “Thomas”…
Wat is er aan dit merkwaardig schouwspel vooraf gegaan hoor ik u denken. Wat had de groep heeren naar het Eindhovense doen bewegen? Hoe was het zo gekomen dat de heeren als een soort wijzen op de ster van Bethlehem waren afgekomen? Wel, beste lezer, hier ligt een gebeurtenis van eenentwintig jaar geleden aan ten grondslag. Eenentwintig jaar geleden zag dhr. Smaal het levenslicht. Nu is het Eenentwintig jaar later en was het tijd voor zijn 21-diner!
Naar aanleiding van het eerder geschrevene kan de indruk zijn gewekt mannen in pak in héél Eindhoven niet welkom zijn. Héél Eindhoven? Nee een kleine nederzetting bleef moedig weerstand bieden aan de paupers en was voor het Heldiaal collectief als een oase. In deze oase was één van de stulpjes van Alexander te vinden. Alhier werd men hoogst vriendelijk onthaald door Ma Alex, Henry, Huisvriendin en aandoenlijke viervoeter ‘Dushi’. Kosten nog moeite waren gespaard om het hét dispuut naar wens te maken. Tijdens zijn reizen was Alexander in contact gekomen met vele culturen die op hem kennis van de fijnste ingrediënten en lekkerste recepten hadden overgebracht. Dit bleek een inspiratiebron te zijn geweest voor het menu die avond. Een prettige selectie van gerechten afkomstig uit de landen waar Alex was geweest werd aan het dispuut opgediend. Tezamen met het uitserveren van de eerste gang werd de vino-trein opgestart, dat gastheer Henry zich goed had ingelezen bleek uit alles. Het dispuut houdt niet van lege glazen en Henry zorgde ervoor dat men hier zich geen enkel moment zorgen over hoefde te maken.
Na enkele gangen was het tijd voor de speech van de moeder des huizes. Het dispuut werd meegenomen in eenentwintig jaar Alexander en vele verhalen klonken bekend in de oren, de beste man was niet veel veranderd sinds zijn studententijd zo bleek. In aanvulling op deze speech nam ook man des huizes het woord. Hier bleek dat niet enkel het eten van heinde en verre was gehaald, de beste man was naar Italië afgereisd om hier een fles wijn van niet één, niet twéé, niet drié, niet viér maar vijf liter rood te kopen. Hierna bleek nogmaals hoe Henry zich ingelezen had. Het dispuut ondervind nogal eens wat camera problemen, een nieuwe camera bleek de oplossing. Jawel, een nieuwe camera, van hem, voor ons.
De fles werd zorgvuldig onthuld en gedecanteerd, mooie en minder mooie liederen werden gezongen en het diner werd met koffie beslecht. Hierna betrad het dispuut Stratum en werd door velen aanschouwd. Er werd een etablissement betreden waar een black mamba een eind maakte aan de mannenliefde van dhr. Frenken. Nu dit klusje geklaard was, leek het tijd voor meer klasse en men trad d
e Thomas binnen. Een plek die sinds verbouwing finesse en klasse uitstraalde, een plek waarvan u zou verwachten dat een groep heeren zich er thuis voelt. Niets is echter minder waar, de liters wijn begonnen hun werk te doen en de Peppers lonkte als een ware sirene. In deze Eindhovense versie van BP werd al snel duidelijk waar de lokroep vandaan kwam. Een podium in de vorm van een apenrots lag achterin de kroeg. Binnen enkele seconden werd de rots door het collectief ingenomen en keur aan hitjes passeerde de revue. De tijd vloog voorbij op dit eiland, toch echter werd het voor een deel van de club langzamerhand tijd begeven om huiswaarts te gaan. Zoals Odysseus ooit de Sirenen achterliet voor Ithaka. Zo verliet de club Eindhoven voor Tilburg.
“En dat is af en toe wel lastig slapen met je stiefzoon, een jong meisje en die dunne muren.”
